1857’de ABD’deki bir tekstil fabrikasında başlayan isyan ve o fabrikadaki kadın emekçilerin canlı canlı yakılmak pahasına direnişe devam etmesi, insanlık tarihi için dönüm noktası olan bir özel günü yaratmıştır.

O günden bu yana 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü, kadınların toplumsal yaşamda, çalışma hayatında, tüm hak ve özgürlükler çerçevesinde erkeklerle eşit olduğunun vurgulandığı, uygar bir toplum için bu eşitliğinin sağlanmasının ilk basamaklardan olduğunun altı çizildiği bir mücadele günüdür.

Elbette böyle bir günde: daha gencecik bir cumhuriyetken bile kadın-erkek eşitliğini yasalarda sağlamış, toplumsal alanda sağlamak için Atatürk sayesinde büyük reformlar geçirmiş ülkemizde kadın hakları ve kadın-erkek eşitliği konusunda şu anda nasıl bir noktada olduğumuzu tespit etmek bir mecburiyettir:

• Kadınların can güvenliği yoktur. Cezasızlık ve ceza indirimlerinin dolaylı teşvik rolü oynadığı kadın cinayetleri, iktidarın bir hevesle feshettiği İstanbul Sözleşmesi’nden bu yana tırmanıştadır. Şubat ayında sadece basına yansıyan haberlere bakıldığında bile 38 kadının öldürüldüğü, 100’e yakın kadının yaralandığı görülmektedir. Gerici iktidarla geçen son 20 yılda aile içi şiddet, bir örf/gelenek olarak hortlatılmıştır. Çoğu kız çocuğu aile içi şiddete maruz kalmakta, evlendikten sonra da bu şiddet, koca ve onun ailesi tarafından devam etmektedir. Birçok kadın cinayetinin “uzaklaştırma kararı” alınan kocalar ya da sevgililer tarafından işlendiği gerçeği göz önüne alındığında, toplumsal baskıya ve yaratılan kadın karşıtı, gerici iklime rağmen gözünü karartıp imdat diyen kadınları dahi koru(ya)mayan bir sistemimiz vardır.
• Türkiye’de kadınları çalışma yaşamında da emek sömürüsü, mobbing, taciz gibi hayati sorunlar karşılamaktadır. “Kadının yeri evidir” sözünü bir kültür yapmaya gayret eden iktidarın gölgesinde, ülkemizde her 10 kadından sadece 3’ü çalışma yaşamındadır. Kadınlar, erkeklere göre düşük ücretlerle işe alınmakta ve hemen her sektörde hak etseler de yönetici pozisyonuna alınmamaktadır. Kadın istihdamının yüzde 75’e yakını işçi statüsündedir ve milyonlarca kadın da kaçak olarak, yani güvencesiz şekilde çalıştırılmaktadır. Ne yazık ki bu durum kamu kurumları için de geçerlidir. Kamuda kadınların istihdamı yaklaşık yüzde 35’tir ve yönetici oranı tıpkı özel sektördeki gibi çok düşüktür.

Elbette bu acı tablo siyasal İslam iktidarı ile emek körü patronların, kadın düşmanlarını da yanlarına katarak boyadığı bir ibret resmidir.

Atatürk’ün eşit yurttaşlık ilkesini temele oturttuğu, kadınlara seçme ve seçilme hakkını birçok Avrupa ülkesinden önce tanıyan Cumhuriyet’in bugün kadınların güvende hissetmediği, toplumsal yaşama ve çalışma hayatına dilediğince katılamadığı, katılsa da çoğunlukla hakkını alamadığı bir sömürü çarkına çeviren bu gericiliğin panzehiri hem kadın hakları mücadelesine hem de Cumhuriyet’in devrimlerini koruma kavgasına dört elle sarılmaktır.

Ülkemizde 8 Mart’ları utancın değil kutlamanın günü yapmanın yolu, gericilikle mücadeleden, ideallerimizi en başta kendi yaşam alanlarımızda gerçek kılmaktan geçmektedir.

Birleşik Kamu-İş olarak adil ve yaşanabilir yarınları örgütlü mücadeleyle el ele öreceğimize dair sarsılmaz inancımızla, tüm kadınların 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü’nü kutluyoruz.